De Brieven aan de Thessalonicenzen rotsvast dl 7

De brieven van Paulus aan de Thessalonikers
Een verklaring van Paulus' brieven, speciaal voor jou

Als Paulus op zijn tweede zendingsreis in Thessalonika komt (Hand. 17:1) en daar predikt, ontstaat er een gemeente. Er ontstaat echter niet alleen een gemeente, maar ook vervolging. Tegenstand van satan is vaak een bewijs dat er een echt werk van God gebeurt. Je hoeft er niet aan te twijfelen dat God echt bij de Thessalonikers aan het werk was. Zij getuigden van de Heer Jezus. Dan komt de satan in actie.
De broeders raden Paulus aan te vluchten (Hand. 17:10). Hij is er dan nog maar heel kort geweest, slechts drie sabbatten. Hij heeft dus in hooguit vier weken zowel het evangelie gepredikt als onderwijs gegeven aan de pasbekeerden. Uit zijn eerste brief aan hen blijkt dat hij, ondanks zijn korte verblijf, toch al veel van de waarheid van God aan hen heeft kunnen doorgeven.
Nadat Paulus uit Thessalonika is gevlucht, komt hij in Beréa. Daar ontstaat ook vervolging, want daar komen de Joden uit Thessalonika om hem in opspraak te brengen. Ook daar verlaat Paulus op aanraden van de broeders de stad (Hand. 17:14).
Als Paulus de goede berichten van Timotheüs over deze gemeente verneemt, betekent dat voor hem een grote vertroosting, waarvoor hij God dankt. Uit het verslag van Timotheüs blijkt ook, dat het nodig is om op een aantal zaken in te gaan. Hij wacht daarmee niet tot hij bij gelegenheid nog eens in de buurt is. Nee, direct nadat hij van Timotheüs het goede nieuws heeft vernomen, schrijft hij deze brief. Zodoende hebben wij, net als de christenen door alle tijden heen, een document van onschatbare waarde in handen.
Je kunt de brieven van Paulus aan de verschillende gemeenten zien als middelen waardoor de apostel over zijn werk waakte. Elke brief heeft een eigen karakter, in overeenstemming met de toestand van elke gemeente aan wie hij schreef. God heeft dit gebruikt om op die manier in de Bijbel vast te leggen wat de eeuwen door voor de gemeente nodig zou zijn.
De twee brieven die Paulus aan de Thessalonikers schreef, zijn de eerste die hij heeft geschreven. De eerste brief aan hen schreef hij als een aanvulling op wat hij hun al mondeling had meegedeeld. Zo voorziet hij in wat er aan hun kennis ontbrak. Zijn tweede brief was nodig omdat er valse leringen ten aanzien van Christus’ wederkomst onder hen opdoken. Zich openstellen voor deze dwaalleringen zou hun geloof ernstig ondermijnen en hen tot onwaardige praktijken brengen. Zijn tweede brief is dus corrigerend. Hij ontmaskert de dwaalleer om te voorkomen dat hun geloof schipbreuk zal lijden.
Het centrale thema in beide brieven is de wederkomst van Christus. En dat niet alleen als formele leerstelling. Christus’ wederkomst wordt in verbinding gebracht met alle geestelijke en natuurlijke betrekkingen waarin we ons bevinden. Ze komt tot uitdrukking in alle omstandigheden van het leven van de christen.
Elk van de vijf hoofdstukken van de eerste brief besluit met een verwijzing naar die komst, elke keer vanuit een ander aspect. De ware hoop van ieder die Jezus als Heer belijdt – en daarmee zegt een onderdaan van die Heer te zijn – is gericht op de wederkomst van Christus om zijn koninkrijk op te richten.
Al deze dingen zijn niet alleen voor vergevorderde gelovigen. De Thessalonikers waren pas bekeerd. Bij hen zie je de jeugdige frisheid van een levend geloof dat in alle omstandigheden rekent op God. Het is iets om jaloers op te worden. Hun voorbeeld is beschamend en bemoedigend tegelijk.